Temat nie jest bardzo sadystyczny, ale w tym smutnym jak piza świecie, warto pokazać pozytywne zachowania.
W Chinach, czterdzistoletni Yu Xukang codziennie zanosi swojego niepełnosprawnego syna do najbliższej szkoły(7,2 km w jenną stronę). Następnie wraca do domu, a po południu znów idzie do szkoły i odbiera dzieciaka.
Pan Yu zamiast maszerować dziennie prawie 30 kilometrów mógłby: oddać dzieciaka, albo przestać się nim zajmować...a jednak poświęcił się dla niego.
W przypadku niepełnosprawnego ruchowo jedyna praca, jaką mógłby wykonywać to umysłowa.
Tak więc brawo dla ojca za poświęcenie, bo bez szkoły dzieciak byłby w tym przypadku bez perspektyw.
. 
