Pan sobie czeka autobus. Chyba na harda się nie nadaje?

Przecięcie nożem do wykładzin, głębokie na jakieś pół centymetra, w szpitalu czekał bym na zeszycie jakieś 5 godzin, ale moja mama to krawcowa, i coś się tam podpatrzyło za dzieciaka.

Siema . Takie coś znalazłem na ulicy . Obok leżała dorosła kocica która była w ciąży . Niestety trafił ja samochód i płody wypadły z brzuszka . Więcej zdjec nie mogłem zrobić bo żona zaczęła swoją gadkę że jestem nienormalny ... Pierwszy pościk proszę o wyrozumiałość .

Wie ktoś, co to za gatunek?

Wulkan St. Helens rozsławiła spektakularna erupcja w niedzielę 18 maja 1980 roku. Była jedną z pierwszych erupcji przewidzianych przez służby wulkanologiczne – poprzedziło ją powstanie wybrzuszenia na północnym stoku i liczne trzęsienia ziemi. Jedno z nich spowodowało osunięcie się całego północnego boku góry, co było największym zarejestrowanym osuwiskiem w historii. Wywołane tym zmniejszenie ciśnienia zapoczątkowało erupcję. Wulkan stracił wówczas 400 m wysokości. Na wieść o przewidywanym wybuchu do Seattle, w stanie Waszyngton, zaczęły ściągać setki wulkanologów i pasjonatów wulkanów z całego świata.
Erupcja wyrzuciła w powietrze prawie jedną trzecią objętości góry i miała siłę około 400 megaton trotylu – 20 tys. razy większą niż pierwsza bomba atomowa, zrzucona na Hiroszimę. Spowodowała też całkowite zniszczenie ponad 600 km² lasu, a kolejnych 300 nieodwracalnie zmieniła. Słup popiołu miał wysokość 18 kilometrów, 800 tys. metrów sześciennych pyłu i popiołu spadło tylko na samo miasto Yakima. Dzięki zainstalowanym instrumentom pomiarowym i badawczym erupcję przewidziano na ponad dwa tygodnie wcześniej, udało się ewakuować prawie całą okolicę i w jednej z największych katastrof naturalnych XX wieku zginęło tylko 57 ludzi, głównie drwali i samotników mieszkających w borach sosnowych niegdyś pokrywających zbocza wulkanu. Zniszczonych zostało 250 domów. Była to najbardziej śmiertelna i kosztowna erupcja wulkanu w historii Stanów Zjednoczonych.

Dziś mija czterdziesta rocznica tego wydarzenia.

17 maja 1980 roku wulkanolog David Johnston siedzi w obozie Coldwater II w pobliżu Mt. St. Helens. O 8:32 następnego ranka Johnston nadał przez radio wiadomość do centrali USGS: „Vancouver, Vancouver, to jest to!” Johnston nie przeżył wybuchu. Coldwater II został później przemianowany na „Johnston Ridge” na cześć Johnstona.


Mount St. Helens, jak wyglądało na dzień przed jego ogromną erupcją, 17 maja 1980 r. Obserwatorium wulkanów USGS Cascades


Duuużo więcej w spojlerze

spoiler

Pierwsze zdjęcie z serii zdjęć przedstawiających erupcję Mt. St. Helens. Na pierwszych kilku zdjęciach wyraźnie widać największy zarejestrowany osuwisko w historii - cała północna ściana wulkanu ześlizguje się po płytkim trzęsieniu ziemi. Nowo odsłonięte jądro wulkanu wybuchło.





















Chmura pyłu powstająca podczas erupcji, widziana z wioski Toledo w Waszyngtonie, oddalonej o 35 mil (56 km), na północny zachód od Mount St. Helens. Chmura miała szerokość około 40 mil (64 km) i wysokość 15 mil (24 km).



Chmury popiołu z Mount St. Helens przemieszczają się nad lotniskiem Ephrata w Waszyngtonie w poniedziałek, 19 maja 1980 r. Społeczności w środkowym i wschodnim Waszyngtonie zostały pokryte 3-5 cm drobnoziarnistych, drobnych cząstek popiołu.



Dom zalany w rzece Toutle, która wezbrała się po erupcji. Okoliczne strumienie i rzeki rosły szybko, gdy lód i śnieg na wulkanie się stopiły.



Bob Brown i jego brat John próbują wyprowadzić trzy konie z obozu Weyerhaeuser w Kid Valley w Waszyngtonie. Dziedziniec został zalany przez rzekę Toutle.



Bob Brown (z prawej) i John Brown wsiadają do wagonu, jadąc pociągiem wraz z dwoma innymi niedoszłymi ratownikami koni. Wszystkie cztery osoby ocalały, konie prawdopodobnie nie.



Zbocza Smith Creek Valley, na wschód od Mount St. Helens, pokazują drzewa powalone przez wybuch boczny 18 maja 1980 roku. Dwóch naukowców z US Geological Survey (u dołu po prawej) podaje skalę. Kierunek wybuchu - pokazany tutaj od lewej do prawej - jest widoczny w wyrównaniu powalonych drzew. Ponad cztery miliardy stóp deski użytkowej, wystarczającej do budowy 150 000 domów, zostało uszkodzonych lub zniszczonych.



Geolog ze stanu Waszyngton i reporter idą w kierunku krateru Mount St. Helens w maju 1981 r.



Członek Gwardii Narodowej identyfikuje ofiary wybuchu



Pozostałości samochodu wystające spod warstwy popiołu



Dwumetrowa warstwa błota pokrywająca State Highway 504 w pobliżu miasta Toutle, na północny zachód od Mount St. Helens



Zrujnowaną ciężarówkę do transportu drewna i ciągnik gąsienicowy pokazano wśród popiołu i powalonych drzew w pobliżu góry dwa dni po wybuchu



Piętnastoletnia Heidi Havens całuje 16-letniego Allen'a Troup'a, gdy przygotowuje się do wejścia do autobusu Spokane City, 27 maja 1980 r. Mieszkańcy Spokane musieli nosić maski na twarz przez kilka dni po wybuchu z powodu możliwych zagrożeń dla zdrowia z pyłu wulkanicznego rozpylonego na tym obszarze



Widok z lotu ptaka na powalone drzewa w hrabstwie Skamania, Waszyngton, 8 czerwca 1980 r.



Zniszczony sprzęt firmy zajmującej się pozyskiwaniem drewna wzdłuż rzeki Toutle w Waszyngtonie, około 20 mil od Mount St. Helens



Zdmuchnięte siłą wybuchu drzewa na zboczu góry, 22 sierpnia 1980 r



Resztki tego co spłynęło z góry napędzane siłą wybuchu



Uszkodzony sprzęt po południowej stronie Elk Rock, na północny zachód od Mount St. Helens, w hrabstwie Cowlitz, Waszyngton, 5 czerwca 1980 r.



Krajobraz wokół góry dwa dni po erupcji



Krater pozostawiony na szczycie po tym jak góra straciła ponad 1300 stóp wysokości





Para wodna unosząca się z gorącej wody w rzece



Stopiona deska rozdzielcza ciężarówki znajdującej się około 14 km na północ od Mount St. Helens w hrabstwie Skamania w stanie Waszyngton



Mieszkańcy Yakimy w stanie Waszyngton. W dniu wybuchu o godzinie 15.00 w mieście panował półmrok



O miejscu tego zdjęcia niewiele wiadomo, ale wstawiam, bo jest to moje ulubione



Kolejna, już lekka erupcja, 22 lipca 1980 roku



Jeziora znajdujące się najbliżej góry St. Helens. Zdjęcie zrobione po ponad trzydziestu latach



15 maja 1980 roku Donald i Natalie Parker zaparkowali Grand Prix Pontiac w 1972 roku 8 mil od Mount St. Helens. Poszli do swojej małej chaty w pobliżu kopalni. 3 dni później góra wybuchła, odbierając im życie. Samochód nadal tam jest.





Satelity na orbicie i naukowcy na ziemi nadal monitorują górę i śledzą regenerację Mt. St. Helens. Ten obraz przedstawia trójwymiarowy widok góry, patrząc w kierunku południowo-wschodnim, stan z dnia 30 kwietnia 2015 r. Obraz został złożony z danych uzyskanych przez Operational Land Imager na Landsat 8 oraz zaawansowany radiometr do emisji i odbicia termicznego w przestrzeni kosmicznej (ASTER) na Terra



Pomnik ku pamięci tych, którzy stracili życie

Tak wygląda prowadzenie w/w technika na nieodkrytym cmentarzu z VI wieku.
Szkielet należy do anglosaskiej kobiety .

Walk Alone