zastanawie mnie od dluzszego czasu jak sprawy sie maja z seryjnymi mordercami w nowej pl. oile w starej bylo troche tych pojebow i ich historie sa dosc dobrze opisane to ciezko mi znalesc jakiegos wspolczesnego pekalskiego czy innego zjeba mordujacego seryjnie ludzi

Premier Donald Tusk znany jest jako symbol obłudy. Umiłował sobie składanie obietnic bez pokrycia. To wszyscy wiemy. Nie wszyscy zdają sobie jednak sprawę z tego, jak bolesne w skutkach mogą być dla nas te zaniedbania. Dziś chciałem poruszyć sprawę 4 punktów z expose premiera.

1. Reforma prawa karnego.
2. Zmiana systemu odbywania kar.
3. Prowadzenie walki z przestępczością.
4. Zapewnienie bezpieczeństwa i praworządności w Polsce.

W tych kwestiach jak nigdy widzimy ogrom kłamstwa, którym byliśmy karmieni. Najgorsze jest jednak to, że odczujemy to na własnej skórze. Chodzi mi oczywiście o ostatnie skandale w kwestii walki z przestępczością a właściwie braku tej walki.

Po pierwsze przypomnijmy sprawę sprzed jakiegoś już czasu, ale wciąż bulwersującą. Mowa o sprawie Pruszkowa. Czym była mafia pruszkowska wiedzą wszyscy. Jedna z najpotężniejszych grup perzestępczych powstała pod koniec lat 80. Przez ponad 10 lat, zarabiali na handlu narkotykami, napadach i ściąganiu haraczy. Toczyli krwawe porachunki z inymi grupami przestępczymi. Byli sprawcami oszustw, porwań, kradzieży, handlowali bronią, trudnili się przemytem. Siali postrach. Często ofiarom nie tylko grozili śmiercią, ale np podpalali ich by osiągnąć swoje cele.

Pierwszym skandalem był fakt, że proces trwał aż 6 lat. Mimo dowodów, zeznań świadków koronnych nie potrafiono doprowadzić do końca tej sprawy. Kiedy już proces się zakończył, gangsterzy mogli tryumfować i zaśmiać się w twarz swoim ofiarom i tym, którzy ich ścigali. "Najwyższy" wyrok wymierzono Marcinowi B. ps "Bryndziak". Dostał 8 lat więzienia. Kolejne kary wynosiły od dwóch do pięciu lat więzienia. Jeden z kluczowych gangsterów - "Parasol" nie dostał nawet tyle. On za kratami spędzi półtora roku. To jednak nie koniec. Kilku mafiosów, na czele ze "Słowikiem" i "Bolem" zostało... UNIEWINNIONYCH. Tak, uniewinnionych. Sąd nie znalazł podstaw do tego, by wymierzyć kary bandziorom, którzy trzęśli Warszawą i okolicami. Tłumaczenia są żenujące. Od tego, że prokuratura nie zebrała wystarczających dowodów świadczących o winie oskarżonych, po... słowa sędziego, w mowie końcowej o "postawie oskarżonych" a także, że po tylu latach są to już "inni ludzie". Nawet nie wiem jak to skomentować. Słów brakuje. Dziennikarz, specjalizujący się w tematyce mafijnej, Sylwester Latkowski mówi otwarcie: "Między bajki można włożyć opinię, która krąży od ogłoszenia wyroku w procesie Pruszkowa, że oni się tak zmienili, że są dziś aniołami. Nie. To nadal są bandyci, ale wiedzą już, że muszą już działać inaczej niż wcześniej"

Swoje dodali też ludzie, zajmujący się przed laty ściganiem i rozpracowywaniem mafii. Dziś są załamani i wściekli jednocześnie. Efekty ich pracy, poświęcenia zostały zniweczone. Jak sami mówią, nie ma nic bardziej demotywującego. Narażali swoje zdrowie i życie a teraz tak im się za to "dziękuje". Zgodnie podkreślają, że dziś już wiedząc jak ta sprawa się zakończy nie "umieraliby" za "bezpieczne państwo". Spójrzmy też, jak to może działać na tych młodych. Widzą, że ciężka, mozolna i niebezpieczna praca ich poprzedników nic nie dała. Po co więc teraz się przemęczać ? Nie dziwmy się więc jak za jakiś czas patrol widząc bitego człowieka odwróci głowę i przejdzie na drugą stronę ulicy. Będą bowiem wiedzieli, że nawet jak złapią bandytów, to prokurator i sąd zaraz ich wypuszczą.

Z całą mocą uważam, że kara śmierci powinna zostać przywrócona. Dla seryjnych morderców, gwałcicieli czy pedofili. I nie mówcie tu o pomyłkach czy nawróceniu się kogokolwiek. Bo pomylić się można np. w sprawie kradzieży, zmienić się może kieszonkowiec albo sprawca nieumyślnego zabójstwa. Ale zwierzę, które dokonało KILKUDZIESIĘCIU zbrodni. Morderstw, gwałtów i jeszcze się tym chwali pownno zostać wyeliminowane. Dla bezpieczeństwa ogółu. Obecne więzienia też nie zdają egzaminów. Wielu bandziorów ma lepiej niż niejeden uczicwy obywatel. Ciepło, regularne posiłki, telewiozry w celach, możliwość wyboru filmów DVD, bezpłatna opieka lekarska. I to za pieniądze podatników. Więzienie to powinno być więzienie. Cela 2m na 2 m, prycza, stolik, krzesło, gołe ściany. od 6 do 20 rąbanie kamieni w kamieniołomie z przerwami na posiłki (chleb i woda a nie szyneczka, ogóreczki i herbatka). I koniec. To byłoby więzienie.

Ostatnia kwestia, którą poruszę to zachwianie proporcji. Dziś każdy, najbardziej pospolity bandzior ma taką broń czy brykę o jakiej policja może pomarzyć. Trzeba wprawdzie przyznać, że pod tym względem jest lepiej niż np. 5 lat temu. Stare polonezy zastąpiły coraz to nowsze radiowozy. Ale wciąż ich mało. Poza tym, śmieszne jest to że policjant nawet jak ma niezłą broń nie może jej użyć w walce np. z przestępczością zorganizowaną. Najpierw musi krzyknąć: "Stój bo strzelam", później strzał na wiwat, później drugie upomnienie, później... ble ble ble. A w tym czasie gangster swobodnie może rozstrzelać policjanta. Nie daj Boże, jak jednak zbłąkana kula funkcjonariusza trafi bandziora np. w nogę. Od razu pogotowie, szpital, procer dla policjanta, domaganie się odszkodowania od obrońców... Parodia...

Wielu obywateli widząc niemoc policji, są zmuszeni brać sprawy w swoje ręce. Samosądy, lincze... I oczywiście skazuje się tych, którzy się bronili. Ich łatwiej "poskromić" niż np. mafię. Ale czemu się tym ludziom dziwić ? Często są zdesperowani. Ile było przypadków, że ktoś groził sąsiadom czy rodzinie śmiercią. Pokazywał broń, straszył... Wezwani funkcjonariusze rozkłądali ręce i mówili: "Nic nie możemy zrobić. Dopiero jak do czegoś dojdzie". Pewnie, zamordują kogoś to wy łaskawie go zwiniecie. A i tak za miesiąć sąd powie że to już inny człowiek i wypuści go na wolność. CHORY KRAJ !!

Przez takie sytuacje, policja próbuje się wykazać na innych polach. Nie chcąć przyznać, że są bezradni więc próbują pokazać jacy to są aktywni. A to mandacik dla staruszki handlujacej grzybami bez pozwolenia. A to spałowanie czy ostrzelanie manifestacji patriotycznej. Frustrację wylewają na niewinnych ludziach. I rodzi się pytanie, jak wobec tego mamy ich szanować ?

Lista niewyjaśnionych, głośnych morderstw w III RP jest długa. Nieudolność i zaniedbania organów ścigania i prokuratury nie pozwalają wierzyć, że kiedyś się skróci.


Opinia publiczna dowiedziała się o jednej z najbardziej bulwersujących zbrodni III RP, jaka miała miejsce przed 20 laty – porwaniu i zamordowaniu młodego poznańskiego dziennikarza Jarosława Ziętary. Jedynego jak do tej pory zabitego dziennikarza w wolnej Polsce. Zabójstwo do dziś jest niewyjaśnione. Zaś śledztwo w tej sprawie wiernie odtwarza grzechy organów ścigania w wielu innych głośnych zbrodniach, choćby w sprawie Krzysztofa Olewnika.


W momencie porwania Jarosław Ziętara miał ledwie 24 lata, ale już duży dorobek zawodowy. Pracowity, inteligentny i utalentowany. Znał biegle trzy języki i uczył się czwartego. Ze względu na te przymioty stał się łakomym kąskiem dla służb specjalnych. Większość jego publikacji zbiegała się z zainteresowaniem służb, a pisał o sprawach bulwersujących, drażliwych. O przekrętach celnych i paliwowych oraz o szmuglu na granicy wschodniej. Kilka tekstów poświęcił przekrętom w prywatyzacji. UOP składał mu propozycje stałej pracy, a kiedy to się nie powiodło, podjął próby wciągnięcia go do tajnej współpracy.

Nic nie zapowiadało dramatu, kiedy 1 września 1992 r. Ziętara wyszedł z domu do swojej „Gazety Poznańskiej”. Do redakcji jednak nie dotarł. Zniknął. Zaginięcie zgłoszono tego samego dnia, ale ze znanych tylko sobie powodów prokuratura rozpoczęła śledztwo dopiero po roku. Popełniono w nim wiele błędów i dopuszczono się wielu zaniedbań. Forsowano wersje o ucieczce i zmianie tożsamości, o wyjeździe do innego kraju, wreszcie o samobójstwie. Prokuratura umorzyła postępowania już po roku z „braku znamion przestępstwa”.

Ponowne śledztwo uruchomiono w listopadzie 1998 r. Prokuratura dotarła wtedy do kilku nieformalnych świadków, którzy twierdzili, że zabójcą dziennikarza był kryminalista Zdzisław W. W tym czasie zabójca dziennikarza odsiadywał karę za inne zbrodnie. Nie chciał zdradzić jednak ani miejsca ukrycia zwłok, ani zleceniodawcy. W 1999 r. po raz kolejny śledztwo zakończyło się fiaskiem. W ostatnich tygodniach dwaj dziennikarze poznańscy, którzy z determinacją walczą o poznanie prawdy w tej sprawie, ustalili, że przyczyną niepowodzenia śledztwa był przeciek z poznańskiej policji lub prokuratury, który został przekazany podejrzewanemu o zabójstwo Ziętary. Dzięki temu jego wspólnicy i zleceniodawcy zyskali czas na zatarcie śladów zbrodni. Główny podejrzany Zdzisław W. zmarł w więzieniu w 2005 r.

Na śledztwie tym odciska się negatywnie rola służb specjalnych. W kilka dni po porwaniu wysłannicy UOP, podszywając się pod policjantów, zabrali dyskietki i kasety magnetofonowe należące do Ziętary. A następnie przez lata, aż do dziś, odmawiają prokuraturze wydania tych dokumentów. W ostatnich dniach prokurator generalny nakazał śledztwo w sprawie przecieku przenieść do prokuratury wrocławskiej. Trudno jednak uwierzyć, aby dziś po tylu latach odkryto tajemnicę związaną z porwaniem i zabójstwem naszego kolegi. Kiedy myślę o tym, jak w koszmarnym filmie przesuwają się przed moimi oczami inne niewyjaśnione zbrodnie III RP. A oto ta czarna lista przypomniana w alfabetycznej kolejności.

Piotr Głowala

27 maja 2004 r. pod Górą Kalwarią, niedaleko Warszawy, jeden z okolicznych mieszkańców w czasie spaceru z psem odkrył zmaltretowane zwłoki mężczyzny. Ofiara była pozbawiona głowy, którą odcięto maczetą. Prokuratura szybko odkryła, że są to zwłoki Piotra Głowali. Kiedy zaczęto badać jego kontakty z ostatnich lat, okazało się, że łączyły go ciemne interesy z Januszem Lazarowiczem, wówczas prezesem Zachodniego Narodowego Funduszu Inwestycyjnego, oraz Grzegorzem Wieczerzakiem, byłym prezesem PZU Życie. Podczas przesłuchań Lazarowicz twierdził, że był szantażowany przez Głowalę. Miał go wysłać Wieczerzak, który właśnie opuścił areszt, gdzie siedział podejrzewany o wielomilionowe malwersacje. Głowala żądał od Lazarowicza trzech milionów dolarów, jakie miały należeć się Wieczerzakowi w ramach wspólnie prowadzonych z Lazarowiczem interesów. Dalsze śledztwo wykazało, że najpewniej zleceniodawcą zabójstwa był Lazarowicz. Ten jednak dwa miesiące po zbrodni wyjechał za granicę i do tej pory ukrywa się przed ścigającymi go listami gończymi. Jedna z hipotez śledztwa mówi, że współudział w zamordowaniu Piotra Głowali ma Janusz G. ps. Graf, jeden z założycieli gangu pruszkowskiego.

Piotr Jaroszewicz

W nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992 r. w podwarszawskiej willi w Aninie zostali zamordowani były PRL-owski premier Piotr Jaroszewicz i jego żona Alicja Solska-Jaroszewicz. Minęło 19 lat, a nadal nikt nie znalazł zabójców, nie odkryto ewentualnych zleceniodawców, nieznane są motywy tej zbrodni. Do dziś nierozstrzygnięty jest też spór, czy było to zabójstwo klasycznie kryminalne, czy miało tło polityczne. Już kilka lat temu pojawiła się teza, że za zbrodnią stały służby specjalne, a one zgodnie ze swoim rutynowym postępowaniem rozsiewają fałszywe ślady, aby odsunąć od siebie podejrzenia. I to śledztwo, jak wiele innych, już od pierwszych godzin obnażyło nieudolność i niedbałość policji. Przez pierwsze godziny, a nawet dni po odkryciu zabójstwa nie zabezpieczono terenu, na którym można byłoby znaleźć i utrwalić pozostawione przez zabójców ślady. Wielką pomyłką okazało się oskarżenie czterech kryminalistów z Mińska Mazowieckiego. Proces zakończył się kompromitacją prokuratury.

Marek Karp

28 sierpnia 2004 r. na szosie w Białej Podlaskiej tir na białoruskich numerach rejestracyjnych uderzył w tył samochodu osobowego, w którym jechał Marek Karp, dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich, zajmujący się „białym” wywiadem. W wyniku uderzenia auto Karpa wpadło na przeciwny pas ruchu, gdzie zostało staranowane przez nadjeżdżającą z naprzeciwka ciężarówkę. Ciężko rannego Marka Karpa przewieziono do szpitala, gdzie zmarł po dwóch tygodniach nie odzyskawszy przytomności. Tego samego dnia tuż po północy z celi policyjnej wypuszczono Białorusina. Natychmiast ruszył na Białoruś, skąd do Polski już więcej nie przyjechał. Dopiero nad ranem okazało się, że podejrzanego kierowcy nie ma w areszcie, choć oczywiste było, że bez niego nie będzie można przeprowadzić żadnych czynności śledczych. Wkrótce wyszło też na jaw, że nie ma protokołu zwolnienia kierowcy ani nazwiska osoby, która o tym zdecydowała. Spisano dane z dowodu osobistego kierowcy, ale korespondencja tam kierowana wracała z adnotacją „adresat nieznany”.

Policja zatrzymała mężczyznę podejrzewanego o zabójstwo...
Dodajmy, że Karp był najwybitniejszym znawcą patologii ekonomicznych w krajach Wschodu. Przygotowywał raport o uzależnieniach przez rosyjskie specsłużby byłych państw Układu Warszawskiego.

Andrzej Krzeptowski

19 lutego 1996 r. zwłoki Andrzeja Krzeptowskiego, rzecznika ursuskiej „Solidarności”, znalazła w jego domu siostra Iwona Krzeptowska. Zginął poprzedniej nocy od wielu ciosów zadanych nożem w szyję. Rzecznik uchodził zawsze za radykała. Działacze ursuskiej organizacji związkowej są do dziś przekonani, że był to mord polityczny. Czy tak jest, nie wiadomo, gdyż sprawa zabójstwa Krzeptowskiego, jak wiele innych na tej liście, pokazuje słabość polskiej prokuratury. W trzy miesiące po jego śmierci policja zatrzymuje 29-letniego Roberta M. z Piastowa, podejrzewanego o zakatowanie na śmierć ojca oraz o znęcanie się nad matką. Cała trójka była nałogowymi alkoholikami, a Robert M. uznany został za inwalidę po przeżytym wypadku samochodowym. Wiadomo było od lat, że po alkoholu robi się agresywny. Nadawał się więc świetnie na zabójcę Krzeptowskiego. Sąd uznał ten akt oskarżenia za kompromitację organów ścigania.

Krzysztof Olewnik

Porwanie i zabójstwo Krzysztofa Olewnika pozostałoby pewnie jedną z anonimowych zbrodni, gdyby nie seria samobójstw głównych sprawców zabójstwa. Krzysztof Olewnik został porwany w nocy z 26 na 27 października 2001 r. Do dziś prokuratura gdańska prowadzi śledztwo próbujące wyjaśnić okoliczności związane zarówno ze zbrodnią, jak i z wcześniejszymi śledztwami. Wkrótce też ma być gotowy raport sejmowej komisji badającej sprawę. W obydwu przypadkach można spodziewać się jednak tego, o czym opinia publiczna wie od trzech lat. Wtedy to bowiem po samobójczej śmierci Sławomira Kościuka, skazanego na dożywocie, sprawa została nagłośniona przez wszystkie media. Wiadomo więc powszechnie, że śledztwo to stało się krzywym zwierciadłem pracy organów śledczych. Podstawowa reguła w kryminalistyce zakłada, że najważniejsze dla każdego śledztwa są pierwsze doby. Materiały zebrane w tym czasie mają decydujący wpływ na to, czy śledztwo pójdzie dobrym tropem, czy zostanie skierowane na błędne tory. Tutaj nie tylko dni, ale nawet tygodnie i miesiące zostały bezpowrotnie stracone. Dziś raport komisji będzie zawierał niezwykle bogaty spis błędów, pomyłek, niedopatrzeń, zaniechań, które wystawiają jak najgorsze świadectwo policji i prokuraturze. Najbardziej skandalicznym i jednocześnie zagadkowym elementem śledztw prowadzonych przez pierwsze lata po porwaniu była manipulacja. Pewnie jednak nigdy nie dowiemy się, kto stał za bandą brutalnych kryminalistów.

Waldemar Pańko

7 października 1991 r., cztery miesiące po objęciu funkcji prezesa NIK, w katastrofie drogowej zginął Waldemar Pańko, poseł na Sejm. Był jednym z pierwszych, który poznał dokładnie jedną z największych afer gospodarczych, czyli FOZZ. Znał też kulisy innych afer czasu transformacji. Na prostym odcinku drogi Warszawa – Katowice jego służbowe auto zderzyło się z bmw. W wypadku zginął Pańko oraz dwie inne osoby. Za winnego uznano kierowcę Pańki i skazano go na karę więzienia z warunkowym zawieszeniem. Wkrótce potem kierowca zmarł.

Prokuratura od początku założyła, że był to tylko wypadek. Nie zwróciła uwagi na kilka dziwnych zdarzeń. Zlekceważono zeznania świadków, którzy mówili o wybuchu tuż przed zderzeniem obu aut. Nie przeszukano dokładnie miejsca katastrofy. Zignorowano też fakt, że nowy szef NIK w ostatnich miesiącach otrzymywał anonimowe pogróżki i że dzielił się z bliskimi swoimi obawami. Do dziś nikt nie wrócił do tego śledztwa, mimo że dwa lata po wypadku utonęło na rybach dwóch policjantów, którzy jako piersi przybyli na miejsce katastrofy. Zginął też biegły robiący ekspertyzę wypadku. Wreszcie zniknął policyjny raport dotyczący tego tragicznego zdarzenia. Trudno nie zadać pytania, czy jednak nie było to przeprowadzone z premedytacją morderstwo.


Marek Papała

Być może wyjaśnionych zostałoby kilka innych tajemniczych morderstw w III RP, gdyby rozwiązana została zagadka śmierci gen. Marka Papały. Zdymisjonowany kilka miesięcy wcześniej komendant główny policji zginął 25 czerwca 1998 r. przed swoim domem w Warszawie. Morderca oddał jeden strzał w głowę w momencie, gdy generał Papała zamierzał wysiąść z samochodu. Specjalnie spreparowany pocisk uniemożliwiał identyfikację broni, z której został oddany strzał. Ale nie to stało się główną przeszkodą niewykrycia sprawców.

Podobnie jak w wielu innych śledztwach i w tym przypadku poprzez nieudolność i brak zabezpieczenia terenu zbrodni zaprzepaszczono możliwość zebrania jakichkolwiek śladów. Dziś na ławie oskarżonych siedzą dwaj znani gangsterzy, których prokuratura podejrzewa o związki z zabójstwem Papały. Ale są to w tej sprawie drugorzędne figury. Kluczowa dla rozwikłania tajemnicy tej zbrodni jest postać biznesmena z USA Edwarda Mazura, związanego od czasów PRL ze służbami specjalnymi. Prawdopodobnie dlatego śledztwo to często błądziło po manowcach i pewnie dlatego też nigdy nie poznamy prawdy. Mazur w lutym 2002 r. został zatrzymany w Warszawie, jednak prawie natychmiast go wypuszczono, po czym szybko wyjechał do USA, a trwające starania o jego ekstradycję nie przynoszą skutku.

Ireneusz Sekuła

Pupil władzy partyjnej z czasów późnego PRL. Być może w karierze w tamtej epoce wspierały go specsłużby wojskowe, których był tajnym współpracownikiem od końca lat 60. W nowej Polsce po 1989 r. szybko odnalazł się jako polityk i biznesmen. Pod koniec lat 90. wypadł jednakże z gry jako polityk, a później zaczął mieć poważne kłopoty również w licznych prowadzonych przez siebie interesach. W ostatnim okresie przed śmiercią był już zrujnowany fizycznie, miał nawet trudności z mówieniem.

23 marca 2000 r. żona wraz z córką znalazły go w jego biurze w centrum Warszawy. Miał trzy rany w klatce piersiowej i brzuchu po pociskach z pistoletu. Zmarł ponad miesiąc później w szpitalu, będąc cały czas nieprzytomny. Po kilku latach umorzono śledztwo, przyjmując wersję biegłych, że było to prawdopodobnie samobójstwo. Tymczasem nawet prowadzący śledztwo prokurator w zamknięciu śledztwa podkreślił, że istnieją przesłanki, aby sądzić, iż w popełnieniu samobójstwa ktoś udzielił Sekule pomocy lub przynajmniej skłonił go do zamachu na własne życie. O tej ostatniej tezie mówili pruszkowscy gangsterzy, z którymi pośrednio, poprzez innych szemranych biznesmenów, miał kontakt Sekuła.

Ksiądz Sylwester Zych

Zabójstwo ks. Sylwestra Zycha zamyka zbrodnie czasu PRL i zarazem otwiera mordy III RP. Ciało księdza Zycha znaleziono 11 lipca 1989 r. na dworcu autobusowym w Krynicy Morskiej. Ofiara była pobita i posiniaczona. Prowadzone przez prokuraturę wojewódzką w Elblągu śledztwo szybko umorzono. Uznano, że duchowny zmarł z powodu nadmiernej ilości alkoholu we krwi.

W noc śmierci miał przebywać z nieustalonym do dziś mężczyzną w młodzieżowej dyskotece Riviera i wypić około litra wódki serwowanej w drinkach z colą. Tak twierdzili dwaj barmani z lokalu. Jak się okazało, fałszywi świadkowie. Niemal od początku wiedziano, że było to zabójstwo dokonane przez fachowców, a alkohol odkryty przez lekarzy w organizmie został przemocą wlany przez gardło. Wskazywały na to liczne zasinienia górnej części ciała i głowy. Ksiądz Zych był od kilku lat kapelanem najbardziej wówczas radykalnego ugrupowania politycznego – Konfederacji Polski Niepodległej. Partia ta kwestionowała legalność porozumienia władzy z częścią opozycji podczas obrad Okrągłego Stołu.