W przypadku cherubizmu nie istnieją żadne domowe metody leczenia. Nie opracowano jednoznacznych schematów postępowania, głównie ze względu na rzadkość tej choroby, trudny do przewidzenia przebieg (od łagodnego po bardzo agresywny) oraz możliwość cofnięcia się zmian w po okresie dojrzewania.
Generalnie uważa się, że cherubizm nie ma złych rokowań i nie zagraża życiu chorego. Zaawansowane przypadki wiążą się jednak z dużymi zaburzeniami estetyki twarzy, które nie zawsze można usunąć chirurgicznie. Z tego powodu osoby dotknięte cherubizmem cierpią z powodu bardzo niskiej samooceny i lęku przed kontaktami społecznymi. Warto więc rozważyć konsultację psychologiczną i ewentualną terapię.
Łagodniejsze przypadki pozostają zwykle pod obserwacją. W przypadku bardziej zaawansowanych zmian rozpatruje się leczenie chirurgiczne, polegające na usunięciu zmienionych fragmentów kości i w razie konieczności zastąpieniu ich autoprzeszczepami z talerza kości biodrowej. Operacja musi być zaplanowana bardzo starannie ponieważ obszar twarzy jest świetnie unerwiony i uszkodzenia nerwów mogą prowadzić do zaburzenia mimiki i czucia. Przeprowadza się ją dopiero po osiągnięciu dojrzałości, ponieważ wcześniejsze interwencje wpływają często na zaostrzenie choroby.
Obecnie poleca się również terapię kalcytoniną, czyli hormonem regulującym gospodarkę wapniem. Kalcytonina wpływa na hamowanie osteoklastów niszczących kość. Nie wolno natomiast stosować napromieniowywania, ponieważ nie tylko jest nieskuteczne, ale również grozi powstaniem martwicy popromiennej i tramsformacji zmian w nowotwór złośliwy.
Ze względu na genetyczne tło choroby naukowcy pracują również nad stworzeniem odpowiedniej terapii genowej. Na razie niestety ta metoda nie jest ogólnie dostępna.
Wady zgryzu wynikające z cherubizmu powinny być leczone ortodontycznie dopiero po ustabilizowaniu się choroby, czyli po okresie dojrzewania. Istnieje możliwość włączenia do zgryzu zatrzymanych zębów stałych.
