Male stopy były ważniejsze niż uroda czy talent do wyszywania czy gotowania.Przygotowywały dziewczynę do znoszenia bólów porodów ale i bólu odrzucenia i braku miłości.
Idealne stopy powinny być małe , pachnące i delikatne w dotyku. Wąskie, spiczaste, wysoko wypiętrzone . Ideał to dlugość 7 centymetrów- taką długość ma przeciętny kciuk. Doskonała stopa powinna mieć kształt pączka lotosu, o pełnej, zaokrąglonej pięcie, mocno zwężająca się ku przodowi.
We wgłebieniu między przednią czescia i pieta powinno byc dosc miejsca aby w zalamaniach udalo sie umiescic duza monete.Jesli bylo dostatecznie glebokie, oznaczlo to ze rownie glebokie byly "wewnetrzne faldy dziewczyny" co mialo uszczesliwic przyszlego malzonka.A sposob ulozenia stopy z mocno podciagnieta pieta i szpicem przedniej czesci ma przywodzic mu na mysl jego wlasny czlonek. Szczesciarz mial wiec caly dzien myslec dzieki temu o sprawach lozkowych i oczywiscie o tym zeby splodzic jak najwiecej synow. Bo dziewczynki to nic nie warte galazki, ktore trzeba zywic a potem oddac do rodziny przyszlego meza...I oczywiscie to kobieta byla winna jesli urodzila corke.
Krępowanie stóp było usiłowaniem powstrzymania procesu rośnięcia stopy. Rozpoczynano je pomiędzy czwartym a siódmym rokiem życia. Dziewczynki karmiono kluseczkami czerwoną fasolą w celu rozmiękczenia kości. Datę krępowania wybierał wróżbita, jako że była ona bardzo ważna. Dni poprzedzające krepowanie stop to odwiedziny innych kobiet, jedzenie słodyczy , dni śmiechu i radości przed ogromnym bólem o czym dziewczynki nie były informowane.
Bandaż był mocno zaciskany dookoła stopy wpychając cztery małe palce pod podeszwę stopy. Sprawiało to, że stopa stawała się węższa i jednocześnie krótsza ponieważ również duży palec i pieta zbliżały się do siebie wyginając stopę w nienaturalny łuk. Bandaż był codziennie zaciskany a dziewczynie stopniowo (co około 2 tygodnie) zakładano coraz to mniejsze buty. Cały proces trwał około dwóch lat, a pod jego koniec stopy stawały się całkowicie bezużyteczne. Idealna stopa miała zmieścić się w but o długości od 7,5 do 10 cm.
Stopy należało codziennie myć (drugie źródło podaje, że co 4 dni dodatkowo nacierać alunem i pachnidłem, aby zabić odór gnijącego ciała) i poddawać manikiurowi. Jeżeli tego nie robiono jak należy paznokcie stóp mogły wciąć się w podbicie, co groziło infekcją - 1 na 10 dziewczynek umierała na sepsę. Jeżeli wiązanie było za ciasne mogło odciąć krążenie krwi, co czasem doprowadzało do gangreny i zatrucia krwi lub mięśnie gniły i oddzielały się od stóp, a palce wydzielały ropę. Ponadto dziewczynki musiały w tym czasie chodzić, aby połamać kości. Okres formowania stóp nazywano Dniami Spokojnego Siedzenia.
Krępowanie stóp szybko rozprzestrzeniło się ze swojej kolebki – północnych Chin – do wszystkich części Państwa Środka. Na początku zwyczaj ten był praktykowany tylko przez nadworne tancerki, a później również przez wszystkie nadworne kobiety. Po przejęciu władzy przez Mongołów i ustanowieniu dynastii Yuan wiązanie stóp zostało rozpowszechnione w całych Chinach. Po tym jak dynastia Ming zastąpiła Yuan, praktyką tą zajmowały się już wszystkie klasy. Biedota czyniła tak w celu polepszenia swojego statutu społecznego.
Istniało wiele powodów dla których matki krępowały stopy swoim córkom. Mężczyzna tego okresu nie poślubiliby kobiety, której stopy nie zostały wcześniej skrępowane. Matka była zawsze odpowiedzialna za upewnienie się czy kobieta, którą ma poślubić jej syn, ma skrępowane stopy. Jeżeli po uniesieniu spódnicy okazałoby się, że stopy nie zostały „przygotowane” nie pozwoliłaby swojemu synowi na ponowne nawiązanie kontaktów z taką kobietą. Krepowanie stóp sprawiało, że kobiety były słabe, bez wpływów i zdominowane przez swoich mężów. Proces ten miał miejsce tak wcześnie, że młode dziewczyny nie miały wybory jak tylko iść za nakazem rodziny. Uważały krepowanie za rzecz potrzebną. Bycie obiektem pożądania mężczyzn znaczyło dla nich więcej niż zdrowie.
Mimo wszystko krępowanie stóp nie pozostało na zawsze popularne. Kiedy rządy w Chinach przejęła dynastia Qing, na ludzi zostały narzucone kary za krepowanie stóp swoim córkom a na obszarach, które dynastia kontrolowała, została ta praktyka zakazana. Niemniej jednak zwyczaj ten tak bardzo zakorzenił się w tradycji i kulturze Chin, że rząd nie mógł go powstrzymać. Chińczycy ciągle uważali krepowanie za upiększanie, mimo że było to już nielegalne.
Rozkaz zaprzestania krepowania stóp nie spotkał się z sukcesem, szczególnie na wiejskich obszarach, gdzie duże stopy były uważane za nieatrakcyjne i nie do przyjęcia. Wiele kobiet bało się i nie chciało nie tylko zostać społecznym wyrzutkiem, ale przechodzić przez okres niedogodności i przejmującego bólu. Uwalnianie stóp należało wykonywać przez powolne rozluźnianie bandaży umożliwiając stopom stopniowy powrót do normalności. Kobiety, którym udało się uzyskać pożądany rozmiar nigdy już nie były wstanie przywrócić swoim stopom prawidłowego rozmiaru i pozostawały kalekami.
Na obszarach miejskich gdzie praca i edukacja były bardziej dostępne, kobiety domagały się więcej praw i zaczęły odgrywać ważną rolę w finansowym dobrobycie rodziny, praktyka ta gwałtownie zanikła. Jednak na większości obszaru Chin społeczne i seksualne zwyczaje broniły się przed nagłą zmianą. Dopiero po Rewolucji Komunistycznej w 1949 roku w końcu zaprzestano krepowania stóp.
