Przypadek i rachunek prawdopodobieństwa

Wszystkich nas w szkole uczono o tym jak to dawno, dawno temu na ziemi nie było życia. A potem któregoś dnia pod wpływem nieprawdopodobnego zbiegu okoliczności odpowiednie związki chemiczne zgromadziły się w jednym miejscu, w które na dodatek walnął piorun i powstała pierwsza komórka. No, a potem ta komórka zmieniała się, rozwijała, mnożyła, ewulowała aż do najbardziej skomplikowanych organizmów jakimi jesteśmy my sami. Dobrze, ale jakie mniej więcej jest prawdopodobieństwo powstania tej pierwszej komórki przypadkiem? Odpowiedź: "bardzo małe" jest chyba trochę niewystarczające. W czasach kiedy formułowano zarys teorii, którą wszyscy znamy ze szkoły wiedziano bardzo mało o budowie komórki. W szczególności nie wiedziano też o kodzie DNA. Jakie jest prawdopodobieństwo powstania pierwszej komórki zawierającej sensowny kod DNA? Można to dość łatwo obliczyć, kod DNA można wręcz z matematyczną dokładnością porównać do pisanego języka. Alfabet taki składałby się z czterech liter:
A - adenina
T - tymina
G - guanina
C - cytozyna
Litery połączone po trzy tworzą słowa (triplety), słowa ułożone w sekwencje tworzą zdania (geny), zdania połączone ze sobą tworzą paragrafy (operony). Dziesięć do stu paragrafów tworzy rozdziały (chromosomy). Rozdziały połączone za sobą tworzą całą książkę - organizm. Jak wiele informacji jest zgromadzonych w kodzie DNA? Porównując to znowu do książek można stwierdzić, że każde jądro komórkowe dowolnego organizmu zawiera bazę danych o zawartości informacji większej niż 30 tomów Encyklopedii "Britannica". Czy taka ilość informacji mogła pojawić się przypadkiem? Zachowując analogię kodu DNA do książki: wyobraźmy sobie, że z przypadkiem rozsypanych liter ułożyłaby się sama sensowna książka. Prawdopodobieństwo to można dość łatwo policzyć. Wynosi ono:
1/10^78000
(słownie: jeden do dziesięciu do potęgi 78 tysięcy).
Dla porównania:
Liczba sekund istnienia wszechświata (wg teorii Big Bang'u):
15 mld lat = 15*365*24*60*60*1000000000 = (ok.) 10^18
Liczba wszystkich atomów we wszechświecie:
10^80
Łatwo powiedzieć: "nieprawdopodobny przypadek". Łatwiej też uwierzyć, że zdarzenie o tak niskim prawdopodobieństwie zajścia rzeczywiście miało miejsce kiedy mówi się nieprecyzyjnymi ogólnikami. Ale prawdopodobieństwo 1 do jedynki z 78 tysiącami zer nie pozostawia cienia wątpliwości, że (o ile nie wystąpił błąd w obliczeniach) zdarzenie takie nie mogło mieć miejsca. W obliczeniach należałoby uwzględnić fakt, że sensownych kodów DNA jest bardzo dużo, nie tylko jeden. W związku z tym prawdopodobieństwo powstania przypadkiem sensownego DNA (takiego, dzięki któremu może powstać i żyć sprawny organizm) jest w rzeczywistości kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt rzędów wielkości większe. Niewiele jednak ta korekta zmienia, prawdopodobieństwo jest ciągle niewyobrażalnie niskie. Jedną z podstawowych reguł fizyki jest zasada, że jeśli prawdopodobieństwo jakiegoś zdarzenia spada poniżej 1/10 50 to zdarzenie to nazywa się niemożliwym. Nie tylko powstanie pierwszej komórki nie jest możliwe w świetle tych założeń, ale i dalsze rozwijanie się gatunków i zwiększanie stopnia skomplikowania organizmów przez mutacje. Pewien matematyk obliczył, że prawdopodobieństwo zwiększenia złożoności znaczącej informacji przy pomocy przypadkowych zmian wynosi 1/10^1000. Jeżeli ktoś nie wierzy to można to łatwo sprawdzić: proszę wziąć średnio skomplikowany program komputerowy w postaci kodu maszynowego i zmienić losowo wybrane bajty na dowolne inne. Jak często (i czy w ogóle) uzyskamy w ten sposób nową, ulepszoną wersję programu? Według moich doświadczeń w najlepszym wypadku program dalej bezie działał - w najgorszym od razu się zawiesi. Czy więc kod DNA mógł powstać i zmieniać się w sposób przypadkowy? Czy raczej jest to rzecz zaplanowana?

Trzeba w tym wszystkim pamiętać również o tym, że sam kod DNA to jeszcze nie komórka. Tak jak program komputerowy to jeszcze nie procesor - nawet jeżeli ten program potrafi zbudować i naprawiać procesor, na którym działa. Tak więc, aby pojawiła się na ziemi pierwsza żywa komórka musiało dojść do powstania odpowiednich fizycznych struktur składających się na kompletny, skomplikowany organizm - wliczając w to strukturę kodu DNA. Ale nawet to, że uzyskalibyśmy i komputer i program (struktury komórki i kod DNA) nie gwarantowałoby nam, że program zacznie działać (że komórka zacznie żyć).

W teorii, na papierze, w wyobraźni ludzi wszystko jest możliwe, co tylko ma prawdopodobieństwo większe od zera. Ale w praktyce pewne mało prawdopodobne, choć teoretycznie możliwe rzeczy się nie dzieją. Możliwe jest powstanie samolotu na złomowisku przez działanie trąby powietrznej, jednak tak się nie dzieje. Możliwe jest, że krople deszczu będą zawsze padać w to samo miejsce, jednak tak się nie dzieje. Możliwe jest, że ziemia się rozpadnie, bo wszyscy mieszkańcy ziemi akurat w tym samym momencie kichną, ale tak się też nie dzieje. Gdyby ktoś ci powiedział, drogi czytelniku, że niniejszy artykuł powstał w ten sposób, że w klawisze klawiatury mojego komputera uderzał przypadkowo dziobem gołąb to z pewnością byś nie uwierzył w taki absurd. Dlaczego wierzysz więc w przypadkowe powstanie życia na ziemi, skoro zaistnienie takiego zdarzenia jest jeszcze mniej prawdopodobne?
(wykorzystano opracowanie Petera Bocchino "Macroevolution - A critique of first principles)"

Wyobraźmy sobie prawdopodobieństwo ułożenia przez niewidomego kostki Rubika. Na ile jest to możliwe, że ułoży ją dobrze? Jest to bardzo mało prawdopodobne, ale nie niemożliwe. Brytyjski naukowiec Sir F. Hoyle otrzymał Nagrodę Nobla z dziedziny astronomii. Oszacował on prawdopodobieństwo powstania pojedynczej cząsteczki białka w tak zwanej "pierwotnej zupie". Podał, że wynosi ono tyle co prawdopodobieństwo ułożenia kostki Rubika przez niewidomych wypełniających ramię przy ramieniu cały Układ Słoneczny i to w tym samym czasie. W szkołach uczą nas, że przez przypadek powstała nie tylko komórka białka, ale cała skomplikowana maszyneria zawarta w cząsteczce. Sir Hoyle kiedyś wierzył, że jest to możliwe, lecz obecnie twierdzi, że Ex Nihilo 1995, vol. 17, No 4, s. 52)

Do tego, by uwierzyć w teorię ewolucji potrzeba znacznie więcej wiary niż by uwierzyć, że życie powstało na skutek działania inteligentnego stwórcy.

Formy przejściowe

W podręczniku do drugiej klasy liceum (Tomasz Umiński, "Biologia, część 2", 1998 Warszawa) na stronach 188-190 znajduje się rozdział poświęcony praptakowi (Archaeopteryx). Skamieniałości praptaka wskazują na to, że był on wielkości gołębia, miał wydłużony pyszczek z ostrymi zębami i długi ogon. Był podobny do wielu gatunków małych gadów spokrewnionych z dinozaurami. Niezwykłą rzeczą jest to, że praptak miał na ogonie i na kończynach przednich pióra, jak u ptaków. To był dowód, że mamy naprawdę do czynienia z praptakiem - pisze Umiński. Czy jest to naprawdę dowód, że był to przodek współczesnych ptaków? Autor pisze również: Darwin przewidywał, że w materiale kopalnym znajdziemy "brakujące ogniwa" między dziś żyjącymi odrębnymi gatunkami zwierząt i oto, jak na zawołanie, pojawiło się jedno z nich.. Czy praptak jest rzeczywiście "ogniwem pośrednim"?

Według klasycznego modelu ewolucyjnego gatunki ewoluowały w ciągu bardzo długiego okresu czasu od form prostych do coraz bardziej złożonych. Elementem, który kierował proces przypadkowych zmian na właściwe tory był dobór naturalny. Mechanizm tych zmian był w czasach formułowania podstaw teorii ewolucji nie znany i przyjmowano po prostu za dogmat, że gatunki w jakiś-tam sposób ulegają powolnym zmianom. Neodarwinizm przyjął, że mechanizmem tym są mutacje organizmów, i ten model ewolucyjny jest obecnie obowiązującym modelem w polskich (i nie tylko) szkołach, czasopismach, programach popularnonaukowych a nawet na uczelniach.

Kiedy Darwin zakładał fundamenty swojej teorii nie miał on jeszcze żadnych dowodów na ewolucję, opierał się tylko na poszlakach i domysłach. Brakowało głównego świadka rozprawy: form przejściowych między gatunkami zwierząt. Darwin był świadom, że brak mu najważniejszych dowodów, mimo to zdecydował się ogłosić swoją teorię zaznaczając, że co prawda nie znaleziono obecnie form przejściowych między gatunkami, ale z biegiem czasu odkrywany materiał kopalny będzie zawierał aż nadto dowodów na makroewolucję. Zgodnie z założeniami teorii Darwina form przejściowych powinno być więcej niż gotowych - zakładano wszak stosunkowo płynną przemianę od gatunków prostych do bardziej złożonych i lepiej przystosowanych. Nie tylko powinno być ich więcej niż form ukończonych, ale powinny być to w większości formy nieudane, bo ewolucja miała przebiegać zupełnie przypadkowo, czuwał nad nią jedynie dobór naturalny, na skutek którego przetrwać miały gatunki najlepiej przystosowane.

Czy więc znaleziono przewidywaną rzeszę świadków przemawiających na korzyść ewolucji? Czy znaleziono mnóstwo dziwnych, powstających dopiero, zmutowanych, nierzadko nieudanych form przejściowych, które widział oczami wyobraźni Darwin? Odpowiedź jest zaskakująca: Nie znaleziono do tej pory żadnych organizmów, które można by uznać za formy przejściowe. Przeciwnie, wszystkie znajdowane organizmy, które szumnie ogłasza się "odkrytym brakującym ogniwem" są już formami gotowymi, u których każdy organ jest na miejscu i sprawnie spełnia określoną funkcję.

Brak w zapisie kopalnym spodziewanego bogactwa organizmów będących w trakcie przechodzenia z jednego w drugi, form nieudanych, niedziałających sprawnie jest dużym problemem dla współczesnego ewolucjonizmu. Coraz częściej wśród ewolucjonistów pojawiają się głosy sugerujące, że założenia teorii są błędne, bo materiał kopalny nie zawiera tego co powinien był zawierać. Powstają więc nowe para-ewolucyjne teorie bardziej pasujące do faktów, jak na przykład teoria przerywanej równowagi. Wśród czołowych ewolucjonistów trwają więc dyskusje nad tym jaki model ewolucji przyjąć, a póki naukowcy nie ustalą między sobą co jest właściwym poglądem oficjalnie obowiązuje to co obowiązywało, czyli: że ewolucja przebiegała płynnie przez długi okres czasu, mechanizmem zmian były mutacje, a wszystkim kierował dobór naturalny. O kompletnym braku ogniw pośrednich nie mówi się głośno i sprawnie się to ukrywa, co w dzisiejszych czasach jest o tyle łatwe, że nikt praktycznie nie ma czasu ani ochoty na szukiwanie dziur w teoriach, w które w końcu wszyscy wierzą. Efektem tego jest to, że w książkach do biologii przedstawia się praptaka jako "ogniwo pośrednie" - dowód na ewolucję.

Tymczasem praptak nie jest żadnym dowodem na ewolucję i jest w równym stopniu "ogniwem pośrednim" co na przykład papuga falista, pająk krzyżak albo krokodyl. Fakt, że budowa praptaka jest częściowo taka jak u gadów, częściowo taka jak u ptaków (skrzydła) nie świadczy ani o tym, że jego przodkowie nie mieli skrzydeł, ani o tym, że jego następcy byli już ptakami. Można równie dobrze powiedzieć, że przodkiem praptaka był praptak, a następcą praptaka też praptak, nic nie wskazuje na to, że było inaczej. Praptak jest stworzeniem gotowym, wszystkie jego organy zdają się być w pełni wykształcone, gotowe, spełniające dobrze swoją funkcję. Nie ma on prawie-skrzydeł, już-nie-łap-jeszcze-nie-skrzydeł, łap-w-trakcie-przechodzenia-w-skrzydła, ale ma gotowe funkcjonalne skrzydła. Jak stwierdza sam autor podręcznika takie, jak pióra ptaków współczesnych. Tak więc ani praptak ani ichtiostega (Ichthyostega) ani żaden inny organizm stojący pod względem budowy na granicy między dwoma grupami organizmów nie jest dowodem na ewolucję dopóki jest w pełni działającym, gotowym organizmem.

Zgodnie z tym czego się uczy w szkołach i na uczelniach materiał kopalny powinien zawierać o wiele więcej "form przejściowych" niż form gotowych, znacznie więcej form nieudanych niż form udanych. Pytam więc: gdzie one są?

Mutacje

Kiedy teoria ewolucji była jeszcze w powijakach nikt nie wiedział w jaki konkretnie sposób zachodziły zmiany w organizmach, które owocowały powstawaniem nowych gatunków i nowych organów. Postęp w biologii i biochemii spowodował, że koniecznym stało się zaproponowanie jakiegoś wytłumaczenia, które by wyjaśniło co powodowało zmiany w organizmach. Proste stwierdzenie "powolne zmiany", które wystarczało w czasach powstawania podwalin teorii ewolucji, w świetle ogromnego postępu jaki się dokonał od czasów Darwina jest dzisiaj nie do przyjęcia. Należy to jakoś wytłumaczyć, zwłaszcza, że olbrzymi stopień skomplikowania w budowie organizmów świadczy zdecydowanie przeciwko ewolucji. Darwin formułował swoją teorię mając w głowie zupełnie inny obraz organizmów żywych. W jego czasach spodziewano się, że budowa organizmów żywych okaże się prosta, piękna, jednorodna, może nawet podobna do struktury kryształu. Gdy odkryto budowę białka i kwasu DNA fundamenty świata zbudowanego na modelu ewolucyjnym zadrżały w posadach. Nikt nie spodziewał się, że u podstaw życia leży coś tak brzydkiego i tak skomplikowanego jak białko.

Dzisiejszy stan wiedzy zmusza ewolucjonistów do precyzyjnego wytłumaczenia mechanizmu zmian makroewolucyjnych. Stwierdzono, że kwas dezoksyrybonukleinowy DNA bardzo rzadko ulega uszkodzeniom. Ma on również mechanizmy, które sprawiają, że potrafi sam siebie naprawić w przypadku błędów przy kopiowaniu. Powstała kopia kodu DNA jest taka sama jak pierwowzór i nie ma wcale tendencji do ewoluowania ani do zmian. Jedyną możliwością jaka pozostała ewolucjonistom było zaproponowanie modelu, w którym zmiany dokonując się przez mutacje, czyli przypadkowe błędy przy kopiowaniu.

Jak prawdopodobne jest to wytłumaczenie? Czy rzeczywiście błędy w kopiowaniu kodu DNA, będącego informacją o budowie organizmu, kumulując się mogły doprowadzić do powstania nowych, sprawnych organów i nowych gatunków? Jest to równie prawdopodobne jak gdyby wziąć program "Notepad.exe", poddać go dużej ilości przypadkowych zmian, aż do uzyskania programu "Netscape Navigator". Jest to porównanie w wystarczającym stopniu izometryczne. Będąc programistą mogę z całą pewnością i spokojnym sumieniem stwierdzić, że coś takiego się nigdy nie uda, chociaż teoretycznie jest to możliwe. W praktyce jednak jest to absolutnie niemożliwe, bez cienia wątpliwości. Wydłużanie w nieskończoność czasu w jakim te zmiany miałyby się dokonywać oraz ich ilości w niczym nie pomoże, a wręcz przeciwnie: im dłuższy czas tym większy chaos, jako że w przyrodzie panuje entropia - dążenie do rozkładu, jednorodności, chaosu, przeciętności. Należy jeszcze wziąć pod uwagę, że kod DNA jest nieporównywalnie bardziej skomplikowany i zawiera o wiele więcej informacji niż "Netscape Navigtor".

Ewolucjoniści zdają sobie z tego sprawę, że bez czegoś co kierowałoby proces przemian na właściwe tory mutacje nie wytłumaczą niczego. Tutaj na pomoc przychodzi dobór naturalny. Wg neodarwinistów dobór naturalny był tym, co kierowało przypadkowe zmiany w dobrym kierunku usuwając organizmy nieudane (były słabe więc zwyczajnie ginęły), a zostawiając te, które były silne. Ta wersja wydaje się na pozór sensowna i prawdopodobna. Składa się ona na oficjalnie obowiązujący model ewolucyjny, który wpaja się jako udowodniony fakt młodym ludziom w szkołach.

Czy dobór naturalny mógł kierować procesem ewolucji? Czy on właśnie był tym, co zatwierdzało "postępowe" mutacje, a niszczyło nieudane?

Nasuwa się tutaj sporo wątpliwości. Przede wszystkim skąd zjawisko zwane doborem naturalnym ma wiedzieć co jest postępowe a co nie? Porównując dwa kody DNA nie da się stwierdzić czy jeden jest lepszy czy drugi, aż do chwili gdy na podstawie kodu powstanie białko, a powstałe białka złożą się w jeden organizm, a ten organizm przez pewien czas będzie funkcjonował. Mając dwa kwasy DNA obok siebie nie można zdecydować, który z nich jest lepszy - dobór naturalny nie działa na tym poziomie. Nie istnieje więc coś takiego jak "dobór kumulatywny" co postuluje Richard Dawkins w znanej książce "Ślepy zegarmistrz". Zasada doboru kumulatywnego jest w skrócie taka: z grupy organizmów, które wyewoluowały wybieramy najbardziej zbliżone do ideału. Grupa tych organizmów ulega dalszym zmianom i znowu wybieramy z nich ten, który zmienił się w oczekiwany sposób. W ten sposób zmiany się kumulują. To rozumowanie wiedzie jednak donikąd, bo przecież organizm nie wie do czego ma dążyć, zmiany nie dążą w jakimś określonym kierunku, nie mają wzoru, do którego by mogły dążyć, są zupełnie przypadkowe.

Założymy jednak na moment, że było coś takiego jak dobór kumulatywny. Powstaje następny problem: dlaczego nie znaleziono w zapisie kopalnym ogromnej ilości nieudanych mutacji? Jeżeli one są podstawą ewolucji to dlaczego większość (a może nawet wszystkie) znajdowanych organizmów robi wrażenie zupełnie zdrowych, niezmutowanych, udanych tworów?

Jeszcze innym problemem jest to, że organizmy, które są słabsze powinny były zostać wyeliminowane przez dobór naturalny, a pozostać powinny te silniejsze. Dlaczego więc grupy zwierząt, które według teorii ewolucji znajdują się na bardzo niskim szczeblu drabiny ewolucyjnej nie zostały wyeliminowane przez dobór naturalny? Były wystarczająco silne, aby przetrwać - powie ktoś. Ale skoro były wystarczająco silne aby przetrwać to po co miałyby ewoluować w silniejsze formy? Czy dobór naturalny nie wyeliminowałby ich skoro działa on na zasadzie: lepszy gatunek to silniejszy gatunek? Czyż nie wydaje się dziwne, że przetrwało aż takie bogactwo form "słabych" (czyli: starszych, wcześniejszych)?

Jak często zdarzają się mutacje? Co jest potrzebne, aby zaszła mutacja? Mutacja z definicji jest błędem przy kopiowaniu się komórki. W normalnych, prawidłowych warunkach mutacje nie zdarzają się wcale, bo nie ma powodu, aby się miały zdarzać. Ale warunki życia rzadko są idealne, od czasu do czasu powstają więc błędy. Problem tkwi jednak w tym, że większość błędów kod DNA jest w stanie sam wykryć i naprawić. Jest więc trudno doprowadzić organizm do tego, aby sam zaczął popełniać błędy przy kopiowaniu swoich komórek.

Jeżeli już jednak zdarzy się jakaś mutacja to czy zdarza się, że jest ona korzystna? Większość z nas wyobraża sobie (i słusznie!), że organizm-mutant jest czymś raczej zepsutym, uszkodzonym bardziej niż ulepszonym. To prawda. Doświadczenia z mutowaniem muszek owocowych wykazały, że prawie wszystkie mutacje były szkodliwe dla organizmu i kończyły się jeżeli nie szybką śmiercią to w najlepszym wypadku uszkodzeniem lub osłabieniem organizmu. Korzystnych mutacji jest mniej niż Murzynów na Antarktydzie, a już takich mutacji, które doprowadziłyby do powstania nowego, sprawnie funkcjonującego organu nie ma wcale.

W tym miejscu należy dodać, że wiele osób utożsamia (czy to z braku wiedzy czy też z innych przyczyn) mutacje ze zmianami w organizmie, bez uściślenia mechanizmu powstania tych zmian. Mutacje myli się z mikroewolucją (pewnymi nieznacznymi zmianami w budowie organizmu, które jednak nigdy nie wychodzą poza informacje już zawarte w kodzie DNA - nigdy więc przez mikroewolucję nie powstanie coś nowego), zmianami cech organizmu powstałymi w wyniku ruchu transpozonu, genetycznej rekombinacji typu "crossing over", reprodukcji seksualnej czy innymi naturalnymi mechanizmami. W ten sposób mówiąc "mutacja" ludzie mają na myśli jakąkolwiek zmianę w organizmie, a nie to czym naprawdę jest mutacja - błędem przy kopiowaniu DNA.

Czy więc możliwe, że organizmy ewoluowały poprzez mutacje kontrolowane przez dobór naturalny? Teoretycznie jest to możliwe - jak wszystko w teorii ewolucji. W praktyce wysoce nieprawdopodobne i wątpliwości w tym punkcie są jak najbardziej uzasadnione.

Źródełko: http://www.martin.tkdami.pl/ewolucja/index.html

Szczerze to radziłbym ci wyciąć tak 3/4 artykułu i wkleić później w komentarze. Ułatwisz życie tym, którzy chcą tego czytać, a i sadistic będzie bardziej przejrzysty

Racja, poprawiłem.

wiesiors4 to znany katol na włościach sadistikowych, co wątek o gościu w chmurach to ten próbuje udowodnić, że istnieje

Napisałem na początku, że nie jestem katolem. Może jesteś za mało inteligentny i to do Ciebie człowieku nie dotarło. Atolu. Myślisz, że twój ateizm komuś imponuje? Pamiętam że w gimnazjum się każdy lansował na to jak bardzo jest nie wierzący. Widać niektórzy z tego nie wyrastają. Nie próbuję udowodnić, że istnieje "gość w chmurach" (btw sprowadzanie czegoś do poziomu absurdu jest tylko dowodem że nie umiesz wygłosić swoich przekonań), tylko przedstawiłem artykuł poddający pod wątpliwość istnienie TEORII ewolucji. j***ć atoli z tobą na czele [/quote]

Porównując to znowu do książek można stwierdzić, że każde jądro komórkowe dowolnego organizmu zawiera bazę danych o zawartości informacji większej niż 30 tomów Encyklopedii "Britannica". Czy taka ilość informacji mogła pojawić się przypadkiem? Zachowując analogię kodu DNA do książki: wyobraźmy sobie, że z przypadkiem rozsypanych liter ułożyłaby się sama sensowna książka. Prawdopodobieństwo to można dość łatwo policzyć.

Tym idiotycznym porównaniem i próbą udowodnienia tego wywodu, poddaje w wątpliwość cały swój artykuł.
Jak można brać taki artykuł na poważnie, skoro pisze o rzeczach o których nie ma pojęcia?

To porównanie ma tyle wspólnego z teorią ewolucji co piernik ma do wiatraka, czyli bardzo mało coś, lub wielkie nic.

Ewolucja, dąży do ulepszenia kolejnych pokoleń, każdy nowy organizm nie był dziełem przypadkowych mutacji, tylko celowych ulepszeń organizmów, które przez lata DOSTOSOWYWAŁY SIĘ do warunków panujących na ziemi.

Płuca zamiast skrzeli, zmiennocieplność zamiast stałocieplności, owłosienie, później jego brak. Sposób rozmnażania,

Jednym słowem, pie**olenie. Dotarłem do tego momentu i dalej nie czytałem. Szkoda czasu.