Z cyklu Sadol bawi i uczy.
Od jakiegoś czasu, obserwuję duże zainteresowanie ze strony użytkowników Sadola tego typu tematami to i ja wrzucę coś swojego.
Tekst jest mojego autorstwa, opracowany swego czasu na zajęcia z architektury współczesnej.
Centralny Teatr Armii Czerwonej w Moskwie
Centralny Teatr Armii Czerwonej, będący projektem autorstwa zespołu radzieckich architektów: K. Ałabiana, W. Simbircewa oraz inżyniera technologii I. Malcyna, został zrealizowany w stylu określanym jako „Gotyk Stalinowski” lub klasycyzm socjalistyczny w latach 1934 - 40. Znajduje się on w czołówce największych teatrów świata. Zlokalizowany w najwyższym punkcie, w głębi placu Komuny (obecnie plac Suworowa), góruje nie tylko nad przestrzenią placu, ale stanowi także punkt orientacyjny dla całego regionu.
Projekt
Widok współczesny
Główną ideą projektu był symboliczny kształt pięcioramiennej gwiazdy, będącej emblematem Armii Czerwonej. Przekrój kolumny został ukształtowany na tej samej zasadzie, nawiązując przy tym do planu całego budynku. Autorzy, pragnąc w ten sposób, symbolicznie odzwierciedlić potęgę radzieckich sił zbrojnych, stworzyli niezgodną z charakterem architektury teatrów kompozycje symetryczną, dopasowując ja do z góry narzuconego schematu przestrzennego (tj. pięcioramiennej gwiazdy) co przysporzyło wielu problemów w organizacji przestrzeni wewnętrznej. Konieczność wpisania złożonego organizmu teatru w skomplikowaną ostrołukowa formę (rozmieszczenie holu reprezentacyjnego, otwartych reprezentacyjnych schodów, widowni, ogromnej sceny z jej złożonym kompleksem pomieszczeń) wymagała od architektów dużego nakładu pracy.
Rzut
Przekrój poprzeczny
Sytuacja
Nad główna salą, przewidzianą na 1900 miejsc, zbudowano „małą” salę kameralną na kolejne 400 miejsc. Na kolejnej kondygnacji, ponad salą studyjną, mieści się pracownia scenograficzna związana z obiema scenami. Widownię zrealizowano w formie amfiteatru z lożą w formie balkonu. Odległość ostatniego rzędu od sceny wynosi 32 metry. Plafon nad widownią i obramowanie portalu scenicznego są ozdobione malarstwem tematycznym (malarze: W. Faworski i Ł. Bruni). Główna scena o rozmiarach 37,5 m. x 29,6 m. i wysokości 33,5 metra została uzupełniona dwoma kieszeniami. Portal o wymiarach 24 m. x 14,5 m. zapewnia dobrą widoczność ze wszystkich miejsc, podzielonej na sektory widowni. Boczne śluzy pozwalają podawać, na płytkim proscenium, fragmenty dekoracji przy opuszczonej kurtynie oraz umożliwiają wchodzenie aktorów na pierwszy plan sceny i przed dekorację. Zainstalowano tam też system podnoszonych i opuszczanych platform.
Widok sceny
Detal Architektoniczny
Widok z Google Maps
Dla potrzeb szczególnie reprezentacyjnych spektakli z udziałem do 1000 aktorów, kawalerii i czołgów zostały wybudowane platformy poszerzające, ale sztuki o takim rozmachu nigdy się nie odbyły. Rezultatami mocno zawyżonych wymiarów teatru, (280 tysięcy zamiast 150 tysięcy metrów sześciennych) stały się przeskalowane wymiary sceny, powodując trudności w pracy takie jak: zła akustyka wynikająca ze zbyt dużej wysokości widowni, niemożność dobrego zaaranżowania kątów gwiazdy tworząc w nich ciemne i skomplikowane w układzie pomieszczenia kulis. Podporządkowanie kompozycji formie gwiazdy odbiło się również w wyglądzie zewnętrznym budynku. W jego złożonej sylwetce nieodpowiadającej wewnętrznemu układowi, górna część zwieńczonej pasem loggi, schodami i tarasami, jest praktycznie nieużywana.
Narożnik
Zniszczenia wojenne
Bibliografia (dla zainteresowanych tematem):
1. Gnedowski S., Khripunow J. Architektura teatru Radzieckiego, Stroiizdat, 1986, s. 119-121 (Ros: Архитектура советского театра)
2. Riabuszyn A.., Szyszkina I. Architektura Radziecka, Arkady, Warszawa 1987, s. 30-36
Jeśli temat się spodoba, postaram się wrzucić coś jeszcze.
