Bumerang - broń do miotania znana już w starożytnym Egipcie, przypuszczalnie też w Rzymie, używana przez autochtonów Australii (nazwa wywodzi się z gwary jednego ze szczepów Nowej Południowej Walii), sporadycznie pojawiająca się w Indiach, Afryce i Ameryce Południowej; bumerang jest sierpowato wygiętym kawałkiem twardego drewna, czasami rogu, kości słoniowej lub metalu, o długości 40-70 cm (rzadko dłuższy), z ostrymi brzegami i jednym ramieniem nieco odchylonym od płaszczyzny. Rozróżnia się dwa rodzaje bumerangów: bumerang powracający oraz bumerang niepowracający (czyli bojowy); pierwszy typ służy do polowania na ptaki lub jest po prostu zabawką (niekiedy groźną dla bawiącego się); bumerang powracający może mieć ramiona rozwarte pod kątem od 70° do 120°; w Australii kąt rozwarcia wynosi zazwyczaj 90°, a odchylenie od płaszczyzny 2°-3°; tor lotu bumeranga zależy od odchylenia od płaszczyzny oraz od techniki rzutu; rzucony bumerang powracający leci prosto na dystans ok. 30 m, obracając się w płaszczyźnie pionowej, a następnie kładzie się na bok na stronę płaską, wznosi do góry, aby zakreślając koło o promieniu ok. 50 m powrócić do rzucającego (wprawni Australijczycy potrafią miotać bumerangiem na odległość do 100 m).Bumerangi niepowracające - były używane przez australijskich aborygenów, głównie dla ranienia lub zabijania zwierząt oraz wrogów. Były bardzo skuteczną bronią ponieważ latając nisko z dużą prędkością blisko ziemi mogły zabić male zwierze lub powalić większe. bumerangi bojowe były przeważnie większe i cięższe od powracających i miały długość ok. l m. Różne rodzaje broni rzutnej zbliżonej do bumeranga, szczególnie w Indiach, mają swoje własne nazwy lokalne.
Współcześnie bumerang utracił znaczenie w kulturze aborygenów, ale jest wykorzystywany w sporcie. Obecnie rozróżniana jest dosyć duża grupa dyscyplin na zawodach. Mamy na przykład rzut na odległość(rekord 240 metrów), dyscyplinę polegającą na jak najszybszym wyrzuceniu i złapaniu bumerangu w ciągu pięciu minut, czy wreszcie zabawa polegająca na widowiskowym łapaniu australijskiej broni, gdzie po każdym rzucie trzeba złapać ją w inny sposób i to jak najbardziej widowiskowy. Niepokonanym mistrzem tego sportu jest Barnaba Ruhe, który potrafi tak rzucić bumerangiem, że ten, kiedy wróci do niego, rozłupuje jabłko, które znajduje się na jego głowie!

Jeżeli chodzi o bumerangi to jeden znaleziono u nas, w Polsce! I równocześnie jest on najstarszy na świecie, a liczy całe 24 tysiące lat. Odnaleziono go w 1985 roku w jaskini Obłazowa, w przełomie Białki. Był on wykonany z ciosu mamuta i był identyczny do tych, którymi posługiwali się Aborygeni. Do dziś nie wyjaśniono jak tu trafił, a ostatnie badania niezaprzeczalnie potwierdziły niemal całkowitą zgodność między znalezionym bumerangiem w Australii i w Polsce.
Bumerang niepowracający

Bumerang powracający


Mitologia Aborygenów mówi że bumerang to coś więcej niż łukowato wygięty kawałek drewna, który wraca do rzucającego, jeśli nie trafi do celu. Materiału na pierwszy bumerang dostarczyło drzewo między niebem i ziemią. Jest on symbolem tęczy, a więc również węża tęczowego, a jego łuk łączy przeciwieństwa i symbolizuje związek między niebem i ziemią, między Marzeniem i obrzędem, między przeszłością i teraźniejszością.

W wielu społecznościach bumerang jest raczej instrumentem muzycznym niż bronią. Rytmiczny dźwięk wydawany przez dwa uderzające o siebie bumerangi stanowi akompaniament wielu obrzędów. Tak więc i w tym wypadku bumerang łączy w jedność taniec i pieśń.

Jednym z mitów z udziałem bumeranga jest mit pt. Gulibunjay i jego magiczny bumerang. Opowieść tę usłyszeć można w osadzie Aborygenów znanej jako Yarrabah. Gulibunjay żył w Okresie Marzeń wraz ze swym synem o imieniu Wangal, który był człowiekiem bumerangiem. Pewnego razu Gulibunjay rzucił swój bumerang w kierunku oceanu. Bumerang leciał wielkim łukiem, wycinając wpierw ścieżkę przez las, a potem skręcił ku oceanowi. Pierwszą rośliną, której dotknął, była paproć o rozwidlonych liściach zwana staghorn fern (dosł. "paproć jak rogi jelenia"), drugą rośliną było czerwone drzewo penda.

Gulibunjay szedł potem ścieżką wyciętą przez syna - bumerang. Szukał syna, a po drodze nadawał nazwy roślinom, zwierzętom i miejscom, obok których przechodził. Gdy doszedł tak do morza, zrozumiał, że syn musiał wpaść do wody i utonąć. Usiadł więc na pobliskim wzgórzu i siedzi tak po dzień dzisiejszy. Pochylony wpatruje się w wodę i tęskni za synem.

polowanie na nietoperze w wykonaniu aborygena


To się nazywa skill