Zakopane, lata trzydzieste dwudziestego wieku. Pochodząca z ubogiej rodziny dziewczynka trafia do sierocińca prowadzonego przez siostry felicjanki. Spędza tam dwa długie lata, które okazują się dla niej piekłem na ziemi. W zakładzie panuje głód, wychowankom doskwierają rozmaite choroby, a brud strychu, na którym mieszkają, silnie kontrastuje z czystością i schludnością pobliskiego kościoła. Zakonnice, z siostrą Modestą na czele, dbają o posłuszeństwo swoich podopiecznych, używając drewnianego różańca do wymierzania uderzeń w gołe plecy dziewczynek.
