Groty Nagórzyckie – sztuczne groty znajdujące się w południowej części miasta Tomaszowa Mazowieckiego przy ulicy Jana Pawła Pod Grotami, biegnącej nad Zalew Sulejowski na terenie byłej wsi Nagórzyce, obecnie dzielnicy Tomaszowa.
Są pozostałością po podziemnej kopalni piasku szklarskiego, wydobywanego do potrzeb budowlanych i hutniczych w XVIII stuleciu i na początku XIX wieku. Groty składają się z licznych korytarzy, wnęk, zaułków i sal. Największe wyrobisko zwane "Salą Królewską" ma 30 m długości, 25 m szerokości i 3 m wysokości. Najrozleglejsza grota ma długość 120 metrów. Każda grota nosiła inną nazwę, np. Boczna, Borsucza, Chowańcza, Ciemna, Jeziorna, Niedźwiedzia, Taneczna, Złodziejska. Piasek wydobywano od końca XVIII do początku XX wieku na potrzeby gospodarskie, a później dla hut szkła. Zakaz eksploatacji wydały władze carskie po zawaleniu się jednej z komór w której zginął mieszkaniec Nagórzyc. Od tamtej pory stały się lokalną atrakcją turystyczną, a po zamurowaniu wejść na długo zostały zapomniane. Ponowne zainteresowanie uruchomiło inwestycję w celu odnowienia grot przy wsparciu finansowym Unii Europejskiej. Od czerwca 2010 roku czynione były zabezpieczenia grot i przystosowania ich do zwiedzania, a z początkiem 2012 roku groty otworzyły swoje drzwi dla turystów. Groty znajdują się przy ulicy Pod Grotami, gm. Tomaszów Mazowiecki, powiat tomaszowski, województwo łódzkie. Można dostać się tam komunikacją miejską, linią nr.2 z Placu Kościuszki oraz ścieżką rowerową łączącą Tomaszów z Zalewem Sulejowskim. Miejsce to jest wiązane z legendą o zbójniku Madeju.
