Sto dwadzieścioro dzieci. Sto dwadzieścia historii, w które trudno uwierzyć. Mają za sobą kradzieże, morderstwa. Nie mają nawet czternastu lat i wolą siedzieć za kratkami w uralskim więzieniu, niż na wolności walczyć o przetrwanie. Tutaj mogą być tym, czym naprawdę są – dziećmi. Właśnie przywieźli Loszę. Nie pozwolili mu nawet pożegnać się z matką. Nie zobaczy jej dwa lata – takie jest prawo. Losza, łykając łzy, próbuje odnaleźć się w nowej sytuacji. Tola ma czternaście lat i zabójstwo na koncie. Niedługo wyjdzie. Nie ma jednak dokąd pójść. Mieszkańcy wioski, z której pochodzi, nie mają litości. „Nie chcemy szczeniaka. Niech zginie”. Sto dwadzieścioro dzieci. Możemy widzieć w nich bandytów. Jeśli jednak nikt nie zobaczy w nich dzieci, nie pomoże wyrwać się z zaklętego koła przestępczości – po latach, już jako dorośli, wrócą do więzienia


Link do Yt:

/watch?v=pn6vLifKAFk

[ Komentarz dodany przez: karinata: 2015-11-01, 15:25 ]

Tak trudno?

Henry Tandey (ur 30 października 1891r- zm 20 grudnia 1977r) był angielskim odbiorcą krzyża Wiktorii, najwyższego i najbardziej prestiżowego odznaczenia za męstwo za starcie z wrogiem które może zostać przyznane żołnierzom Brytyjskim oraz żołnierzom Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Był najbardziej odznaczonym żołnierzem Brytyjskim w czasie I Wojny Światowej.

Mimo wątpliwości jest to historia która mówi, że ​​Adolf Hitler i Tandey napotkali siebie po walce na Marcoing (w październiku 1914 r., podczas gdy Tandey służył z Green Howards). Zmęczony niemiecki żołnierz zawędrował pod linię ognia Tandey'a. Niemiecki żołnierz został ranny, a nawet nie próbował podnieść swojej broni. Tandey nie zdecydował się strzelać. Niemiecki żołnierz zobaczył go, obniżył swój karabin i podziękował skinieniem głowy przed odejściem w dal. Żołnierz został później zidentyfikowany jako kapral Adolf Hitler z 16 Bawarskiego Pułku Piechoty. Hitler później zobaczył raport gazety o Tandey'u i przyznanym mu VC(Krzyż Wiktorii) (w październiku 1918 r. podczas gdy służył w 5. batalionie pułku księcia Wellingtona (West Riding) Wellingtona), rozpoznał go i trzymał wycinek.
Tandey, teraz bohater wojenny, pojawił się w obrazie niosąc rannego żołnierza w Ypres, namalowanego przez włoskiego artystę Fortunino Matania, na zlecenie pułku Green Howards, . W 1937 roku Hitler zapytał dowództwo starego regimentu Tandey'a o dużą fotografie obrazu, która została przesłana. Kapitan Weidmann, adiutant Hitlera, napisał następującą odpowiedź: "Błagam, aby potwierdzić swój przyjazny dar, który został wysłany do Berlina dzięki uprzejmości dr Schwend. Führer jest naturalnie bardzo zainteresowany rzeczami związanymi z własnymi doświadczeniami wojennymi, a on był wyraźnie wzruszony, gdy pokazałem mu zdjęcie i wyjaśnił, myśli, które miałeś by fotografia była wysłana do niego. On skierował mnie, aby wysłać Ci swoje najlepsze podziękowania za prezent, który jest przyjazny, tak bogaty w pamięci. " Hitler też otrzymał kopię rejestru służby Tandey'a.
W 1938 roku, kiedy Neville Chamberlain odwiedził Hitlera w jego alpejskim dworku, Berghof, podczas dyskusji, które doprowadziły do ​​układu monachijskiego, zauważył fotografię i zapytał o nią. Hitler odpowiedział, "że ten człowiek przyszedł tak blisko mnie zabijając, że ​​myślałem, że nigdy nie powinien widzieć Niemcy, znów Opatrzność ocaliła mnie od takiego pożaru, diabelnie dokładnie jak te Angielskie chłopaki mający nas na muszce". Poprosił również Chamberlain'a by przekazał swoje najlepsze życzenia i wdzięczność Tandey'owi. Chamberlain obiecał zadzwonić do Tandey'a osobiście po jego powrocie, co zrobił.

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Tandey

Porwania przez obcych, NOL-e i inne tego typu rzeczy. Dokument po polsku.

Jak dochodzi do samozałonu i czy ma on jakieś naukowe wytłumaczenie.

Dokument National Geographic.

Morskie potwory okiem nauki.

Nauka kontra zabobon.

Do moich przyjaciół, którzy mieszkają poza granicami Turcji:

Piszę, aby poinformować, co działo się w Stambule przez ostatnie pięć dni. Muszę to zrobić, ponieważ większość mediów została zamknięta przez rząd, więc poczta pantoflowa i internet to jedyne sposoby, które zostały, aby wyjaśnić co robimy oraz zaapelować o pomoc i wsparcie.



Cztery dni temu grupa ludzi, którzy nie należą do żadnej konkretnej organizacji, ani nie wyznają konkretnej ideologii zebrała się w Parku Gezi w Stambule. Wśród nich było wielu moich przyjaciół i studentów. Ich motywacja była prosta: zapobiec i zaprotestować przeciwko nadchodzącej demolce parku spowodowanej budową kolejnego centrum handlowego w centrum miasta. W Stambule istnieje wiele centrów handlowych, co najmniej jedno w każdej okolicy! Wycinka drzew miała się rozpocząć wcześnie rano w czwartek. Ludzie przyszli do parku z kocami, książkami i dziećmi. Rozłożyli swoje namioty i spędzili noc pod drzewami. Wczesnym rankiem, kiedy buldożery zaczęły powalać stuletnie drzewa, stanęli przed nimi, aby przerwać proces.

Nie zrobili nic innego poza staniem naprzeciw maszyn.

Żadna gazeta, żaden kanał telewizyjny nie nagłośniał protestu. To była kompletna cisza w eterze.

Ale policja przybyła z pojazdami wyposażonymi w armatki wodne i gaz pieprzowy. Przegonili tłumy z parku.

Wieczorem liczba protestujących zwielokrotniła się. Tak samo jak siły policyjne wokół parku. Tymczasem samorząd Stambule zamknął wszystkie drogi prowadzące do placu Taksim, gdzie położony jest Gezi Park. Metro zostało zamknięte, promy zostały odwołane, drogi były zablokowane.

Jednak coraz więcej osób udawało się do centrum miasta pieszo.


Przyjechali z całego Stambułu. Pochodzili z różnych środowisk, wyznawali różne ideologie i różne religii. Wszyscy zebrali się, aby uniknąć zniszczenia czegoś większego niż parku:

Prawa do życia jako szanowani obywatele tego kraju.

Zebrali się i ruszyli. Policja goniła ich z gazem pieprzowym i poprowadziła czołgi na ludzi, którzy w zamian za gaz łzawiący oferowali policji jedzenie.



Dwóch młodych ludzi zostało przejechany przez czołgi, zginęli na miejscu. Inna młoda kobieta, moja przyjaciółka, została uderzony w głowę przez jeden z nadlatujących pojemników gazu łzawiącego. Policjanci strzelali nimi prosto w tłum. Po trzech godzinach operacji jest nadal na oddziale intensywnej terapii w stanie krytycznym. Kiedy to piszę, nie wiem czy uda jej się przeżyć. Ten blog jest poświęcony właśnie jej.

Ci ludzie to moi przyjaciele, moi studenci, moi krewni. Nie mają «ukrytego plan» jak twierdzi rząd. Ich program jest tam. Jest bardzo jasny. Cały kraj jest sprzedawany korporacjom przez rząd, na budowę centrów handlowych, luksusowych mieszkań, autostrad, zapór i elektrowni jądrowych. Rząd szuka (i tworzy w razie potrzeby) pretekst do zaatakowania Syrii przeciwko woli swoich ludzi.

Na szczycie tego wszystkiego jest kontrolowanie przez rząd osobistych spraw obywateli, które ostatnio stało się nie do zniesienia. Państwo, w ramach swojej konserwatywnej agendy wprowadziło wiele ustaw i przepisów dotyczących aborcji, cesarskiego cięcia, sprzedaży i używania alkoholu, a nawet koloru szminki noszonej przez stewardessy linii lotniczych.



Ludzie, którzy maszerują w centrum Stambułu żądają swojego prawa do wolnego życia oraz do sprawiedliwości, ochrony i szacunku ze strony państwa. Żądają wzięcia pod uwagę ich zdania w procesie podejmowania decyzji o mieście, w którym żyją.

Jednak to co otrzymali w zamian to nadmierne użycie przemocy i ogromne ilości gazu łzawiącego wystrzeliwanego prosto w ich twarze. Trzy osoby straciły wzrok.



Jednak nadal maszerują. Dołączyły do nich setki tysięcy innych. Kolejne kilka pokonało most Bosfor na piechotę aby wesprzeć ludzi w dzielnicy Taksim.

Żadna gazeta ani stacja telewizyjna nie pojawiła się nie miejscu, żeby raportować zdarzenia. Byli zajęci nadawaniem wiadomości o miss Turcji i „najdziwniejszym kocie świata”.

Policja wciąż goni ludzi i spryskuje ich gazem pieprzowym do tego stopnia, że ​​bezpańskie psy i koty zostały zatrute i umarły od jego wysokiego stężenia.



Szkoły, szpitale, a nawet 5-gwiazdkowe hotele w pobliżu placu Taksim otworzył swoje drzwi aby przyjąć rannych. Lekarze zapełnili sale i pokoje hotelowe, żeby udzielać pierwszej pomocy. Niektórzy policjanci odmówili rozpylania gazu na niewinnych ludzi i rzucili pracę. Wokół placu umieszczone zostały zagłuszacze aby uniemożliwić połączeń internetowych, sieci 3G zostały zablokowane. Mieszkańcy i przedsiębiorcy w obszarze zdarzeń udostępnili protestującym swoje sieci wifi. Restauracje oferują żywność i wodę za darmo.


Ludzie w Ankarze i İzmirze zebrali się na ulicach by wspierać opór w Stambule.

Najważniejsze media nieustannie pokazują miss Turcji i „najdziwniejszego kota świata”.



Piszę ten list, aby powiedzieć Wam, co dzieje się w Stambule. Mass media nie mówią nic na ten temat, przynajmniej nie w moim kraju. Proszę, udostępniajcie jak najwięcej artykułów, które widzicie w Internecie na ten temat i dzielcie się informacjami.

W czasie umieszczania artykułu w Internecie ktoś zadał mi wczoraj na Facebooku następujące pytanie:

«Co masz nadzieję zyskać narzekając na nasz kraj cudzoziemcom?»

Ten blog jest moja odpowiedź na to pytanie.

Przez tak zwane «narzekanie» o moim kraju mam nadzieję zdobyć:

Wolność wypowiedzi i wolność słowa,

Poszanowanie praw człowieka,

Kontrolę nad decyzjami, których dokonuję wobec mojego ciała,

Prawo do gromadzenia się w dowolnej części miasta, nie będąc jednocześnie uznanym za terrorystę

Ale przede wszystkim poprzez szerzenie tych słów, moi przyjaciele, którzy mieszkacie w innych częściach świata, mam nadzieję uzyskać świadomość, wsparcie i pomoc!

Proszę rozpowszechniać i udostępniać ten blog.

Dziękuję!

Po dalsze informacje i wskazów jak można pomóc zobaczcie stronę Amnesty International

Artykuł jest tłumaczeniem wpisu z tego bloga.

Dołącz do wydarzenia na Facebook - Wyrażam solidarność z pokojowymi protestantami w Turcji.

źródło:http://www.wykop.pl/ramka/1541111/co-dzieje-sie-w-turcji/
http://defnesumanblogs.com/2013/06/01/what-is-happenning-in-istanbul/

Telewizja Polska pokaże w czerwcu trzyczęściowy niemiecki film "Nasze matki, nasi ojcowie", który ukazuje II wojnę światową przez pryzmat losów młodych berlińczyków. Produkcję niemieckiej telewizji ZDF krytykowano w Polsce za przedstawianie partyzantów z AK jako antysemitów.

Trzy części filmu zostaną wyemitowane w TVP1 17, 18 i 19 czerwca. - Polski widz sam oceni niemiecki serial - napisało w komunikacie Centrum Informacji TVP.

Film telewizyjny "Nasze matki, nasi ojcowie" wywołał dyskusję w Polsce i Niemczech. Po emisji filmu w publicznej telewizji ZDF w marcu, w niemieckich mediach rozpoczęła się burzliwa debata o odpowiedzialności "zwykłych Niemców" za zbrodnie wojenne. W Polsce produkcję krytykowano za ukazywanie partyzantów z AK w złym świetle i za relatywizowanie odpowiedzialności Niemców.

Film zaniepokoił prezesa TVP Juliusza Brauna, który w liście skierowanym do szefa niemieckiej telewizji publicznej pod koniec marca stwierdził, że w filmie posłużono się krzywdzącymi i fałszywymi uproszczeniami w obrazie historycznym Polski i żołnierzy AK. Podkreślił, że treść i forma przedstawionych w nim wątków polskich nie ma nic wspólnego z prawdą historyczną.

Decyzję o emisji filmu w Polsce w poniedziałkowym komunikacie TVP uzasadniono tym, że polska opinia publiczna była "skazana jedynie na pośrednictwo dziennikarzy i polityków w ocenie niemieckiego serialu, nie mogąc wyrobić sobie w tej kwestii własnego zdania". "Dlatego TVP podjęła decyzję, by cały mini serial, w tym jego kontrowersyjny trzeci odcinek, pokazać wszystkim polskim widzom" - napisano.

19 czerwca trzecią część filmu poprzedzi historyczne wprowadzenie, a po zakończeniu odcinka odbędzie się debata z udziałem historyków i ekspertów poświęcona polityce historycznej w Niemczech i Polsce.

Film "Nasze matki, nasi ojcowie" w reż. Philippa Kadelbacha ukazuje II wojnę światową przez pryzmat losów pięciorga młodych berlińczyków: oficera Wehrmachtu Wilhelma, jego młodszego brata, także powołanego do wojska Friedhelma, zakochanej w Wilhelmie pielęgniarki Charlotte, marzącej o karierze piosenkarki Grecie oraz jej chłopaka, Żyda Viktora. Film opowiada o losach bohaterów w czasie od niemieckiego ataku na ZSRR w czerwcu 1941 r. do kapitulacji Niemiec.

Z polskimi wątkami w filmie łączą się losy Viktora, który ucieka z transportu do Auschwitz i przyłącza się do oddziału AK. Bohater, pomimo wykazanej wielokrotnie odwagi w walce z Niemcami, zostaje usunięty z oddziału, gdy wychodzi na jaw, że jest Żydem. Wcześniej partyzanci z AK zatrzymują po walce niemiecki pociąg, lecz gdy okazuje się, że przewożeni są nim Żydzi z obozu koncentracyjnego, zostawiają wagony zamknięte, wydając więźniów na pastwę Niemców.

Zapasowe zbiorniki paliwowe Kriegsmarine znajdują się na terenie byłej jednostki woskowej na Obłużu. Magazyn paliwa składa się z 2 przylegających do siebie pomieszczeń. W magazynie znajduje się w sumie 10 zbiorników paliwowych.
Do magazynu paliwa można dojść najłatwiej od skrzyżowania ul Bosmańskiej z ul Nasypową. Od skrzyżowania należy udać się w kierunku Pd-Wsch w stronę betonowego płotu jednostki wojskowej. Idąc na wchód drogą wzdłuż murowanego płotu po kilkuset metrach dochodzi się do starej żwirowni. Za żwirownią 50m na Wsch. znajdują się niewielki obszar po dawnej jednostce wojskowej, był on kiedyś otoczony płotem z drutu kolczastego. Na tym terenie znajdują się zbiorniki paliwowe.
Znacznie ciekawszym kompleksem obiektów są główne zbiorniki paliwa. Znajdują się one niestety na terenie wojskowym, lecz zachowując podstawowe środki ostrożności można do nich dotrzeć bez większych problemów.
Zbiorniki te zostały wybudowane przez Niemców. Stanowiły one strategiczną bazę paliwa dla okrętów Kriegsmarine. Składały się z trzech podziemnych hal, które były wypełnione paliwem aż po sam sufit. Po wojnie zbiorniki były wykorzystywane przez polską marynarkę. Obecnie bez problemu można się dostać tylko do jednej hali. Nie przeprowadzałem wewnątrz pomiarów, szacunkowa pojemność tylko jednej hali wynosiła około 1400m³. Przez cały kompleks ciągnie się spora ilość korytarzy. Obiekty te są obecnie mocno zdewastowane. W głównej hali został wykuty otwór przez który można by do środka wjechać samochodem. Maszynownia uległa największym zniszczeniom. Po silnikach i pompach zachowały się tylko fundamenty lub korpusy maszyn. Instalacja elektryczna przestała istnieć. Mimo tych zniszczeń rozmiar całego kompleksu wzbudza zachwyt wśród zwiedzających.

youtube.com/user/CarbonatedTiVi